Jak zbudować szczęśliwy trójkąt: ja, mężczyzna i ta trzecia – vestybulodynia?

Cześć, Promyku.

To bardzo ważne, duże pytania i dobrze, że je napisałaś na forum.

Chciałbym podzielić się kilkoma spostrzeżeniami. Szczególnie w przypadku trudności wokół vulvodynii bardzo ważne są umiejętności poszukiwania rozwiązań i decydowania, które z nich zastosować. Mówimy tutaj o obszarze życia, który z jednej strony jest bardzo delikatny i skomplikowany, a z drugiej – bardzo jest zależny od indywidualnych sytuacji, od okresu w życiu, itp.

Co do ogólnych zasad, zgadzam się z wieloma kobietami i z ludźmi, którzy zajmują się problemami związanymi m.in. z vulvodynią, że bardzo ważne jest zachowanie i nie rezygnowanie ze wspólnej intymności i miłości. Naturalnie wśród odpowiedzi pojawiają się sugestie, żeby szukać różnych sposobów, które nie bolą, że bardzo ważne jest, żeby się nie zmuszać do bólu, żeby się nie nadużywać.

Agnieszka pisała kilkukrotnie o problemie, który wynika z silnego w naszej kulturze powiązania poczucia kobiecości, wartości jako kobieta, ze sprawnością seksualną.

Dolegliwości związane z vulvodynią mają wielki wpływ na życie seksualne, to jest fakt i myślę, że dobrze go przyjąć, komunikować partnerowi, nie narzucając sobie wymagań.

nie wiem co Ci poradzic, bo sama sobie z tym nie radze :( oddalamy sie z moim facetem od siebie, tylko czekac az znajdzie sobie normalna kobiete :(((((

Ja też nic mądrego nie dodam oprócz tego, że masakrycznie walczyłam z: bólem, wiecznymi fochami męża niezadowolonego z moich starań ( albo z ich braku ) , obawami, że to tylko siedzi w mojej głowie. Z każdym dniem niepłodnym, kiedy można było cieszyć się radością bycia razem jeżyłam się wewnętrznie , ale z determinacją zadawaliśmy mi ból, bo tak trzeba. Nienawidzę tego trójkąta VV, ja i mąż. Sama nie wiem kogo bardziej. VV za zniszczenie tego co mogło być piękne , a teraz nawet przy najlepszych rokowaniach nie mam co odbudowywać, bo nic poza bólem już nie czuję!!!! NAWET JAK ZNIKNIE TO NIE MA NIC WIĘCEJ. Siebie nienawidzę, za to, że tak się poświęcałam. Dlaczego męża satysfakcja miałaby być ważniejsza od mojego cierpienia ! A do męża mam żal o egoizm! Taki SYNDROM ŻONY-POLKI ! Czy jakaś terapia tu pomoże ?

Jest to możliwe przecież jesteśmy ze sobą w tak zwanym zdrowiu i chorobie ;)

My z mężem zaczęliśmy porozumiewać się kodem ,mąż się pyta „Jak tam? A ja np. „3”

Czyli określam poziom bólu wie że jak jest 1-2 to jest git , a jak powyżej 3 to słabo itd.

Kochając się stosujemy rady lekarzy i wszystko zmierza ku dobremu :)

Nie mogę uwierzyć, że jeszcze kilka lat temu uwielbiałam seks z moim Mężczyzną i on mnie uwielbiał jako kochankę. Dziś… pozostała nam tylko bliskość i czułość, nie ma szans na namiętność. Cierpię w milczeniu, staram się, ale nawet moje wielkie sukcesy to za mało. Np. mieliśmy ostatnio wyjazdowy weekend, luz i relaks, normalna para ludzi kochałaby się z ranka i wieczora, a my kochaliśmy się tylko raz, ja zadowolona, bo prawie nie bolało, ale widzę po moim Mężczyźnie, że dla niego to za mało i za rzadko. A ja teraz muszę mieć co najmniej 2-3 dni przerwy (posmarowana lignokainą), zanim znowu będę mogła się kochać we względnym komforcie. Oddalamy się od siebie, ta sfera życia rzutuje na inne. I wiem, że gdy się rozstaniemy, to będzie w tym dużo winy tej paskudnej vv. I wiem, że już nigdy z nikim się nie zwiążę !!! Szczęśliwy trójkąt ja-on-vv jest dla mnie nierealny

Annuar ciesz się że seks był bez bólu :) Na pocieszenie opowiem Wam co ostatnio usłyszałam od ginekologa Uwaga….. Wagina kobiety nie nadążyła za rewolucją seksualną…. Nie jest fizjologicznie przystosowana do tak częstego seksu jak byśmy chciały :) Potrzebuje czasu na regenerację mikrouszkodzeń mechanicznych. Wagina najlepiej przygotowana jest do stosunku wtedy kiedy jest największa szansa na zapłodnienie czyli podczas owulacji , to jest kilka dni w miesiącu , przy optymalnych warunkach do odbycia stosunku . My chcemy często vagina może rzadko , no i w tym problem.

A seks to nie tylko penetracja , można się kochać na wiele sposobów :)))

giga udawanie jest najgorszym rozwiązaniem , bo szczerość w związku to podstawa na jakiej można zbudować intymność :)

A ja po prostu czuję się… niepełnosprawna i bardzo mi z tym źle…

Gdyby była to powszechna, znana choroba, to chyba byłoby mi łatwiej porozmawiać o tym z Partnerem. Bylibyśmy oboje wściekli i pełni żalu, że spotkało nas coś okrutnego i nietypowego, ale mając wiedzę łatwiej się oswoić.

Zazdroszczę zeta.77 takiego związku, partnerstwa i bliskości.

Ja mam udany związek, ale jednak nie jest to ten rodzaj bliskości, aby szczerze porozmawiać, ja tego nie potrafię.

Zeta masz rację nie ma co udawać, ja nie udaję, mówię partnerowi jak jest, co czuję. Tylko wierzę w siłę umysłu… przynajmniej staram się, dlatego napisałam że udaję że jest dobrze cały czas bo nie mogę pogodzić się z tą chorobą, a kiedy nie jest dobrze to rozmawiam o tym otwarcie. Wierzę, że kiedyś VV będzie tylko złym wspomnieniem z pomocą lekarzy, Waszą dziewczyny, moim umysłem ;), itd. Zeta szok to co Ci powiedział gine. ale coś w tym jest, teraz seksualność kobiet zalewa nas z każdej strony i my pragniemy być seksowne, uprawiać seks każdego dnia,bo tak chcemy jak widać i tak mówią media. Ja naprawdę mówię o swoich potrzebach tylko mam żal do losu że mam VV, i nie chcę na nią chorować dlatego tak trudno mi ją zaakceptować.

Hej dziewczyny.

Ja jestem w związku już ok 5 lat. Czasami były lepsze dni, a czasami gorsze.

Biorę Ami, ale nie wiem czy ona coś pomaga.

Myślę, że najgorsze dla nas to fakt, że nie potrafimy się rozluźnić. Ja kiedy tylko wiem że zaraz coś będzie. Czuje jak sama się w sobie zapieram. Nie umiem się tego pozbyć.

Z moich obserwacji to: im częściej uprawiam sex, tym lepiej mi to przychodzi. Najgorszym momentem jest dla mnie miesiączka. Ten tydzień przerwy rujnuje moje trzy-tygodniowe postępy i znów jestem w punkcie zero – znów czuje ból. Po okresie czuje się jak bym znów była dziewicą! Ale się nie poddaje i walczę, jeśli czuje ból to co 2 dzień, a potem kiedy ból się zmniejszy to daje rade codziennie, oczywiście jeśli mam czas :) i siłę :). Cały czas liczę, że kiedyś mi ta choroba przejdzie!

hej dziewczyny. Chyba mój związek po tylu latach sie rozpada. W sumie to bardzo mi żal, ale bylam pewna że moje dolegliwości mogą kiedys przeważyć na moja niekorzyść. Tzn nie rozstajemy sie z powodu sexu, ale wiadomo ze ta część naszego współżycia jest na minus. Nigdy nie bedzie u nas takiego sexu jak maja inne pary…

Co można powiedzieć facetowi?

Postaram się bardziej?

Wiadomo, że celowo żadna z nas sobie tego nie życzyła.

Fakt faktem nasze problemy zmotywowały mnie by pójść do lekarza i kontynuować leczenie.

Cześć dziewczyny

Dawno mnie tu nie było, niedługo miną cztery lata z vv. Ami przyjmuję od 8 miesięcy a neurontin i ami od 6. Jakiś czas temu zakończył się mój 5,5 letni związek, dzień przed moimi urodzinami były narzeczony oznajmił mi, że to koniec. Byłam na to przygotowana, pomimo uczucia, bo sama nie raz myślałam, żeby to zakończyć, bo po co mi facet, który nie rozumie jak trudno żyć z tą chorobą. Pieprzony egoista, którego przerosła sytuacja. Ale dzięki temu pozbyłam się ciągłych wyrzutów sumienia, wiecie doskonale o czym mówię:) W moim życiu przez zupełny przypadek pojawił się facet, który wszystko rozumie i traktuje mnie „normalnie”. Na własnej skórze przekonałam się, że w tej chorobie „normalny” mężczyzna odgrywa nieocenioną rolę. Nie wiem co przyniesie przyszłość, ale jestem z siebie dumna, bo dałam i nadal daję rade. W ciągu kilku miesięcy bardzo dużo w swoim życiu zmieniłam, z perspektywy czasu wiem, że tylko na lepsze. Od kilku tygodni ból na poziomie zero:) W związku z tym wracam powoli do życia intymnego.

Trzymam za was wszystkie kciuki i pamiętajcie, że nawet jeżeli facet odejdzie to nie warto rozpaczać, bo nieudany związek nie ułatwia leczenia.